Ականջողների պատմությունը

Серьги относятся к украшениям, которые никогда не выйдут из моды. В разное время они были магическим амулетом, позорной меткой, знаком отличия и любимой безделушкой куртизанок. Традиция украшать уши пошла с первобытных времен, когда этой цели служили острые изогнутые кости и кусочки камня. Спустя много веков их заменили благородные металлы и драгоценные камни.

В Ассирии и Египетском царстве серьги были атрибутом высшего сословия — жрецов и чиновников. В цивилизациях Востока — Индии и Китае — высоко ценились золотые и серебряные серьги. Римляне с греками предпочитали серьги с жемчугом или с драгоценными камнями: топазом, гранатом, сапфиром.

Средневековье наложило на серьги суровый отпечаток. Католическая церковь осуждала украшения, считая их дьявольским искушением, а прокалывание ушей — большим грехом. Церковные иерархи полагали, что изменять свое тело — значит, идти против Божественной воли, ведь человек создан «по образу и подобию Бога». Серьги оставались уделом воров, проституток, пиратов и цыган, превратившись из украшения в валюту и знак отличия.

Для пиратов серьга в ухе означала успешно захваченный корабль, цыганские дети с юных лет носили серьги как оберег, среди воров проколотое ухо означало презрение к общественным нормам. Купцы и моряки, отправляясь в дальние плавания, надевали серьгу из драгоценных металлов, чтобы в случае их гибели, люди похоронили их по христианскому канону в обмен на серьгу.

На Руси серьги были не только украшением, но и магической защитой от злых духов. Первые упоминания о серьгах связывают с викингами, часто приезжавшими в Новгород и Киев по военным и торговым делам. Первым украшением ребенка была тонкая нитка с бусинами или бисером. Девочкам в 7-8 лет прокалывали оба уха и вдевали в них гусиные пушки на металлических крючках. Мальчики носили серьгу только в одном ухе — в левом, как оберег против болезней.

На Руси серьги из меди и дерева обычно носили крестьяне. Купцы могли себе позволить более изысканное украшение — серьги из серебра. Члены княжеской семьи щеголяли с серьгами, украшенными изумрудами и рубинами.

Ականջօղերը զարդեր են, որոնք երբեք դուրս չեն գա նորաձեւությունից։ Տարբեր ժամանակներում դրանք եղել են կախարդական ամուլետ, ամոթալի նշան, տարբերվելու նշան և կուրտիզանուհիների սիրելի կախազարդ: Ականջները զարդարելու ավանդույթը սկիզբ է առել պարզունակ ժամանակներից, երբ այդ նպատակին ծառայում էին սուր կոր ոսկորները և քարի կտորները: Շատ դարեր անց դրանք փոխարինվեցին ազնիվ մետաղներով և թանկարժեք քարերով։

Ասորեստանում և Եգիպտական ​​թագավորությունում ականջօղերը վերին խավի՝ քահանաների և պաշտոնյաների հատկանիշն էին։ Արևելքի քաղաքակրթություններում՝ Հնդկաստանում և Չինաստանում, բարձր են գնահատվել ոսկյա և արծաթե ականջօղերը։ Հռոմեացիներն ու հույները նախընտրում էին մարգարիտներով կամ թանկարժեք քարերով ականջօղեր՝ տոպազ, նռնաքար, շափյուղա։

Միջնադարը կոշտ հետք է թողել ականջօղերի վրա։ Կաթոլիկ եկեղեցին դատապարտել է ոսկերչությունը՝ այն համարելով դիվային գայթակղություն, իսկ ականջ ծակելը մեծ մեղք։ Եկեղեցու հիերարխները կարծում էին, որ մարմին փոխելը նշանակում է գնալ Աստծո կամքին հակառակ, քանի որ մարդը ստեղծվել է «Աստծո պատկերով և նմանությամբ»: Ականջօղերը մնացին գողերի, մարմնավաճառների, ծովահենների և գնչուների բաժինը, որոնք զարդարանքից վերածվել էին արժույթի և տարբերանշանների։

Ծովահենների համար ականջի մեջ ականջօղը նշանակում էր հաջողությամբ գրավված նավ, գնչու երեխաները փոքր տարիքից ականջօղեր էին կրում որպես թալիսման, գողերի մեջ ծակված ականջը նշանակում էր արհամարհանք սոցիալական նորմերի նկատմամբ: Վաճառականներն ու նավաստիները, երկար ճանապարհորդություններ կատարելով, թանկարժեք մետաղներից ականջօղ էին դնում, որպեսզի մահանալու դեպքում մարդիկ իրենց թաղեին քրիստոնեական կանոնի համաձայն՝ ականջօղի դիմաց։

Ռուսաստանում ականջօղերը ոչ միայն զարդարանք էին, այլև կախարդական պաշտպանություն չար ոգիներից: Ականջօղերի մասին առաջին հիշատակումը կապված է վիկինգների հետ, որոնք հաճախ էին Նովգորոդ և Կիև գալիս ռազմական և առևտրային հարցերով: Երեխայի առաջին զարդարանքը ուլունքներով կամ ուլունքներով բարակ թել էր։ 7-8 տարեկանում աղջիկներին ծակում էին երկու ականջները և մետաղական կեռիկներում սագային ատրճանակներ էին թելում նրանց մեջ։ Տղաները ականջօղ էին կրում միայն մեկ ականջում՝ ձախում՝ որպես հիվանդությունների դեմ թալիսման։

Ռուսաստանում պղնձից և փայտից պատրաստված ականջօղերը սովորաբար կրում էին գյուղացիները: Առևտրականները կարող էին իրենց թույլ տալ ավելի նուրբ զարդեր՝ արծաթե ականջօղեր։ Արքայական ընտանիքի անդամները զմրուխտներով և սուտակներով զարդարված ականջօղերով էին ցուցադրում: