Ես համաձայն եմ Ջոն Գատոյի նախաբանի հետ, նա շատ հետարքիր կյանք ուներ, նա շատ եր սիրում իր քաղաքը բայցտաս տարի անց տեղափովեց Ամերիկա, և այնտե ել աշխատում էր որպես ուսւոցիչ։ Նա սովորական ուսիցչի նման չե երեխաներին դաս սովորեցնում։ Նա բոլոր երեխաներին տալիս էր ազատություն ուրաություն և այլն, նա միշտ ուրաացնում էր բոլոր երեաներին, միշտ զարմացնում էր ուրիշ կյանքի նպատակով ուրիշ ձևով և այլն։ Չնայա որ նա արդեն տաս տարի է տեղափովել է ուրի երար բայց մեկա իր հոգին մնացել էր իր ննդավայրում։ Ես մեկա նրա հետ ամաձն եմ